Saturday, November 25, 2017

ज्ञानेश्वरी अध्याय १५ वा, संत ज्ञानेश्वर ओव्या ३६८ ते ४२०




ज्ञानेश्वरी अध्याय १५ वा, संत ज्ञानेश्वर ओव्या ३६८ ते  ४२०



श्रोत्रं चक्षुः स्पर्शनं च रसनं घ्राणमेव च।
अधिष्ठाय मनश्चायं विषयानुपसेवते ॥ ९॥


मग येथ अथवा स्वर्गीं | जेथ जें देह आपंगी |
तेथ तैसेंचि पुढती पांगी | मनादिक ॥ ३६८ ॥

आपंगी=आश्रय धरतो   पांगी=पसरतो

जैसा मालवलिया दिवा | प्रभेसी जाय पांडवा |
मग उजळिजे तेथ तेधवां | तैसाचि फांके ॥ ३६९ ॥

तरी ऐसैसिया राहाटी | अविवेकियांचे दिठी |
येतुलें हें किरीटी | गमेचि गा ॥ ३७० ॥

राहाटी=जग व्यवहार

जे आत्मा देहासि आला | आणि विषयो येणेंचि भोगिला |
अथवा देहोनि गेला | हें साचचि मानिती ॥ ३७१ ॥

एऱ्हवीं येणें आणि जाणें | कां करणें हा भोगणें |
हें प्रकृतीचें तेणें | मानियेलें ॥ ३७२ ॥


उत्क्रामन्तं स्थितं वापि भुञ्जानं वा गुणान्वितं।
विमूढा नानुपश्यन्ति पश्यन्ति ज्ञानचक्षुषः ॥ १०॥
यतन्तो योगिनश्चैनं पश्यन्त्यात्मन्यवस्थितं।
यतन्तोऽप्यकृतात्मानो नैनं पश्यन्त्यचेतसः ॥ ११॥


परी देहाचे मोटकें उभें | आणि चेतना तेथ उपलभे |
तिये चळवळेचेनि लोभें | आला म्हणती ॥ ३७३

 मोटकें =लहानसे   उपलभे=उपलब्ध होणे
चळवळेचेनि=चलनवलन

तैसेंचि तयां संगती | इंद्रियें आपुलाल्या अर्थीं वर्तती |
तया नांव सुभद्रापती | भोगणें जया ॥ ३७४ ॥

पाठीं भोगक्षीण आपैसे | देह गेलिया ते न दिसे |
तेथें गेला गेला ऐसें | बोभाती गा ॥ ३७५ ॥

पैं रुखु डोलतु देखावा | तरी वारा वाजतु मानावा |
रुखु नसे तेथें पांडवा | नाहीं तो गा ? ॥ ३७६ ॥

कां आरिसा समोर ठेविजे | आणि आपणपें तेथ देखिजे |
तरी तेधवांचि जालें मानिजे | काय आधीं नाहीं ? ॥ ३७७ ॥

कां परता केलिया आरिसा | लोपु जाला तया आभासा |
तरी आपणपें नाहीं ऐसा | निश्चयो करावा ? ॥ ३७८ ॥

शब्द तरी आकाशाचा | परी कपाळीं पिटे मेघाचा |
कां चंद्रीं वेगु अभ्राचा | अरोपिजे ॥ ३७९ ॥

कपाळीं पिटे= जबाबदार धरणे

तैसें होइजे जाइजे देहें | तें आत्मसत्ते अविक्रिये |
निष्टंकिती गा मोहें | आंधळे ते ॥ ३८० ॥

निष्टंकिती=निश्चय करणे

येथ आत्मा आत्मयाच्या ठायीं | देखिजे देहींचा धर्मु देहीं |
ऐसें देखणें तें पाहीं | आन आहाती ॥ ३८१ ॥

ज्ञानें कां जयाचे डोळे | देखोनि न राहती देहींचे खोळे |
सूर्यरश्मी आणियाळे | ग्रीष्मीं जैसें ॥ ३८२ ॥

आणियाळे=तीक्ष्ण 

तैसे विवेकाचेनि पैसें | जयांची स्फूर्ती स्वरूपीं बैसे |
ते ज्ञानिये देखती ऐसें | आत्मयातें ॥ ३८३ ॥

जैसें तारांगणीं भरलें | गगन समुद्रीं बिंबलें |
परी तें तुटोनि नाहीं पडिलें | ऐसें निवडे ॥ ३८४ ॥

गगन गगनींचि आहे | हें आभासे तें वाये |
तैसा आत्मा देखती देहें | गंवसिलाही ॥ ३८५ ॥

वाये=वेगळे

खळाळाच्या लगबगीं | फेडूनि खळाळाच्या भागीं |
देखिजे चंद्रिका कां उगी | चंद्रीं जेवीं ॥ ३८६ ॥

खळाळा=ओढे

कां नाडरचि भरे शोषें | सूर्यु तो जैसा तैसाचि असे |
देह होतां जातां तैसें | देखती मातें ॥ ३८७ ॥

नाडरचि=डबके तळे

घटु मठु घडले | तेचि पाठीं मोडले |
परी आकाश तें संचलें | असतचि असे ॥ ३८८ ॥

तैसें अखंडे आत्मसत्ते | अज्ञानदृष्टि कल्पितें |
हें देहचि होतें जातें | जाणती फुडें ॥ ३८९ ॥

चैतन्य चढे ना वोहटे | चेष्टवी ना चेष्टे |
ऐसें आत्मज्ञानें चोखटें | जाणती ते ॥ ३९० ॥

चेष्टवी ना चेष्टे =कर्म करवी न करणे
चोखटें=शुद्ध

आणि ज्ञानही आपैतें होईल | प्रज्ञा परमाणुही उगाणा घेईल |
सकळ शास्त्रांचें येईल | सर्वस्व हातां ॥ ३९१ ॥
आपैतें=स्वाधीन   उगाणा=मोजणे बोध होणे

परी ते व्युत्पत्ति ऐसी | जरी विरक्ति न रिगे मानसीं |
तरी सर्वात्मका मजसीं | नव्हेचि भेटी ॥ ३९२ ॥

पैं तोंड भरो कां विचारा | आणि अंतःकरणीं विषयांसि थारा |
तरी नातुडें धनुर्धरा | त्रिशुद्धी मी ॥ ३९३ ॥

विचारा=ज्ञान नातुडें=न भेटणे  त्रिशुद्धी=नि:शंक नक्की

हां गा वोसणतयाच्या ग्रंथीं | काई तुटती संसारगुंती ? |
कीं परिवसिलिया पोथी | वाचिली होय ? ॥ ३९४ ॥

वोसणतयाच्या=झोपलेल्याच्या    ग्रंथीं=ग्रंथ (वाचनी )बडबडीने
परिवसिलिया=स्पर्श करून

नाना बांधोनियां डोळे | घ्राणीं लाविजती मुक्ताफळें |
तरी तयांचें काय कळे | मोल मान ? ॥ ३९५ ॥

मुक्ताफळें =मोती

तैसा चित्तीं अहंते ठावो | आणि जिभे सकळशास्त्रांचा सरावो |
ऐसेनि कोडी एक जन्म जावो | परी न पविजे मातें ॥ ३९६ ॥

जो एक मी कां समस्तीं | व्यापकु असें भूतजातीं |
ऐक तिये व्याप्ती | रूप करूं ॥ ३९७ ॥


यदादित्यगतं तेजो जगद्भासयतेऽखिलम्।
यच्चन्द्रमसि यच्चाग्नौ तत्तेजो विद्धि मामकम् ॥ १२॥


तरी सूर्यासकट आघवी | हे विश्वरचना जे दावी |
ते दीप्ति माझी जाणावी | आद्यंतीं आहे ॥ ३९८ ॥

जल शोषूनि गेलिया सविता | ओलांश पुरवीतसे जे माघौता |
ते चंद्रीं पंडुसुता | ज्यो{त्}स्ना माझी ॥ ३९९ ॥

आणि दहन-पाचनसिद्धी | करीतसे जें निरवधी |
ते हुताशीं तेजोवृद्धी | माझीचि गा ॥ ४०० ॥


गामाविश्य च भूतानि धारयाम्यहमोजसा।
पुष्णामि चौषधीः सर्वाः सोमो भूत्वा रसात्मकः ॥ १३॥


मी रिगालों असें भूतळीं | म्हणौनि समुद्र महाजळीं |
हे पांसूचि ढेंपुळी | विरेचिना ॥ ४०१ ॥

आणी भूतेंही चराचरें | हे धरितसे जियें अपारें |
तियें मीचि धरी धरे | रिगोनियां ॥ ४०२ ॥

गगनीं मी पंडुसुता | चंद्राचेनि मिसें अमृता |
भरला जालों चालता | सरोवरु ॥ ४०३ ॥

तेथूनि फांकती रश्मिकर | ते पाट पेलूनि अपार |
सर्वौषधींचे आगर | भरित असें मी ॥ ४०४ ॥

ऐसेनि सस्यादिकां सकळां | करी धान्यजाती सुकाळा |
दें अन्नद्वारां जिव्हाळा | भूतजातां ॥ ४०५ ॥

सस्यादिकां=धान्य पिके

आणि निपजविलें अन्न | तरी तैसें कैचें दीपन |
जेणें जिरूनि समाधान | भोगिती जीव ॥ ४०६ ॥


अहं वैश्वानरो भूत्वा प्राणिनां देहमाश्रितः।
प्राणापानसमायुक्तः पचाम्यन्नं चतुर्विधम् ॥ १४॥


म्हणौनि प्राणिजातांच्या घटीं | करूनि कंदावरी आगिठी |
दीप्ति जठरींही किरीटी | मीचि जालों ॥ ४०७ ॥

कंदावरी=मणिपूर चक्री

प्राणापानाच्या जोडभातीं | फुंकफुंकोनियां अहोराती |
आटीतसें नेणों किती | उदरामाजीं ॥ ४०८ ॥

आटीतसें=आटवणे ,पचवणे

शुष्कें अथवा स्निग्धें | सुपक्वें कां विदग्धें |
परी मीचि गा चतुर्विधें | अन्नें पचीं ॥ ४०९ ॥

विदग्धें=करपले

एवं मीचि आघवें जन | जना निरवितें मीचि जीवन |
जीवनीं मुख्य साधन | वन्हिही मीचि ॥ ४१० ॥

आतां ऐसियाहीवरी काई | सांगों व्याप्तीची नवाई |
येथ दुजें नाहींचि घेईं | सर्वत्र मी गा ॥ ४११ ॥

तरी कैसेनि पां वेखें | सदा सुखियें एकें |
एकें तियें बहुदुःखें | क्रांत भूतें ॥ ४१२ ॥

वेखें=कारणाने

जैसी सगळिये पाटणीं | एकेंचि दीपें दिवेलावणी |
जालिया, कां न देखणी | उरलीं एकें ॥ ४१३ ॥

पाटणीं=शहरी    न देखणी =न दिसणे (नीट न पेटणे)   

ऐसी हन उखिविखी | करित आहासि मानसीं कीं |
तरी परिस तेही निकी | शंका फेडुं ॥ ४१४ ॥

उखिविखी=तर्क वितर्क

पैं आघवा मीचि असें | येथ नाहीं कीर अनारिसें |
परी प्राणियांचिया उल्लासें | बुद्धि ऐसा ॥ ४१५ ॥

उल्लासें=प्रकट होणे (भिन्न) भासने

जैसें एकचि आकाशध्वनी | वाद्यविशेषीं आनानीं |
वाजावें पडे भिन्नीं | नादांतरीं ॥ ४१६ ॥

कां लोकचेष्टीं वेगळालां | जो हा एकचि भानु उदैला |
तो आनानी परी गेला | उपयोगासी ॥ ४१७ ॥

नाना बीजधर्मानुरूप | झाडीं उपजविलें आप |
तैसें परिणमलें स्वरूप | माझें जीवां ॥ ४१८ ॥

आप=पाणी

अगा नेणा आणि चतुरा | पुढां निळयांचा दुसरा |
नेणा सर्पत्वें जाला येरा | सुखालागीं ॥ ४१९ ॥

दुसरा=सुपादारी हार

हें असो स्वातीचें उदक | शुक्तीं मोतीं व्याळीं विख |
तैसा सज्ञानांसी मी सुख | दुःख तों अज्ञानांसी ॥ ४२० ॥

http://dnyaneshwariabhyas.blogspot.in/
by dr. vikrant tikone

******************************  *******************


Wednesday, November 22, 2017

ज्ञानेश्वरी अध्याय १५ वा, संत ज्ञानेश्वर ओव्या ३०८ ते ३६७




ज्ञानेश्वरी अध्याय १५ वा, संत ज्ञानेश्वर ओव्या ३०८ ते  ३६७




न तद्भासयते सूर्यो न शशाङ्को न पवकः।
यद्गत्वा न निवर्तन्ते तद्धाम परमं मम ॥ ६॥


पैं दीपाचिया बंबाळीं | कां चंद्र हन जें उजळी |
हें काय बोलों अंशुमाळी | प्रकाशी जें ॥ ३०८ ॥

बंबाळीं=प्रकाश  हन=खरोखर  

तें आघवेंचि दिसणें | जयाचें कां न देखणें |
विश्व भासतसे जेणें | लपालेनी ॥ ३०९ ॥

न देखणें=  दर्शन न होणे
लपालेनी=लपल्याने, न दिसण्याने


जैसें शिंपीपण हारपे | तंव तंव खरें होय रुपें |
कां दोरी लोपतां सापें | फार होइजे ॥ ३१० ॥

फार होइजे=स्पष्ट होतात

तैसीं चंद्रसूर्यादि थोरें | इयें तेजें जियें फारें |
तियें जयाचेनि आधारें | प्रकाशती ॥ ३११ ॥

जियें फारें= विस्तारतात

ते वस्तु कीं तेजोराशी | सर्वभूतात्मक सरिसी |
चंद्रसूर्याच्या मानसीं | प्रकाशे जे ॥ ३१२ ॥

म्हणौनि चंद्रसूर्य कडवसां | पडती वस्तूच्या प्रकाशा |
यालागीं तेज जें तेजसा | तें वस्तूचें आंग ॥ ३१३ ॥

कडवसां= कमी=डंका (तुलनेने)

आणि जयाच्या प्रकाशीं | जग हारपे चंद्रार्केंसीं |
सचंद्र नक्षत्रें जैसीं | दिनोदयीं ॥ ३१४ ॥

नातरी प्रबोधलिये वेळे | ते स्वप्नींची डिंडीमा मावळे |
कां नुरेचि सांजवेळे | मृगतृष्णिका ॥ ३१५ ॥

डिंडीमा=डंका

तैसा जिये वस्तूच्या ठायीं | कोण्हीच कां आभासु नाहीं |
तें माझें निजधाम पाहीं | पाटाचें गा ॥ ३१६ ॥

पाटाचें

पुढती जे तेथ गेले | ते न घेती माघौतीं पाउलें |
महोदधीं कां मिनले | स्रोत जैसे ॥ ३१७ ॥

कां लवणाची कुंजरी | सूदलिया लवणसागरीं |
होयचि ना माघारी | परती जैसी ॥ ३१८ ॥

कुंजरी=हत्तीण   

नाना गेलिया अंतराळा | न येतीचि वन्हिज्वाळा |
नाहीं तप्तलोहौनि जळा | निघणें जेवीं ॥ ३१९ ॥

तप्तलोहौनि=तापलेल्या लोहावरून

तेवीं मजसीं एकवट | जे जाले ज्ञानें चोखट |
तयां पुनरावृत्तीची वाट | मोडली गा ॥ ३२० ॥

तेथ प्रज्ञापृथ्वीचा रावो | पार्थु म्हणे जी जी पसावो |
परी विनंती एकी देवो | चित्त देतु ॥ ३२१ ॥

पसावो=प्रसाद

तरी देवेंसि स्वयें एक होती | मग माघौते जे न येती |
ते देवेंसि भिन्न आथी | कीं अभिन्न जी ॥ ३२२ ॥

जरी भिन्नचि अनादिसिद्ध | तरी न येती हें असंबद्ध |
जे फुलां गेलें षट्पद | ते फुलेंचि होती पां ॥ ३२३ ॥

पैं लक्ष्याहूनि अनारिसे | बाण लक्ष्यीं शिवोनि जैसें |
मागुते पडती तैसे | येतीचि ते ॥ ३२४ ॥

अनारिसे=वेगळे  पडती=परत येती, वेगळे होती

नातरी तूंचि ते स्वभावें | तरी कोणें कोणासि मिळावें |
आपणयासी आपण रुपावें | शस्त्रें केवीं ? ॥ ३२५ ॥

म्हणौनि तुजसी अभिन्नां जीवां | तुझा संयोगवियोगु देवा |
नये बोलों अवयवां | शरीरेंसीं ॥ ३२६ ॥

आणि जे सदां वेगळें तुजसीं | तयां मिळणीं नाहीं कोणे दिवशीं |
मा येती न येती हे कायसी | वायबुद्धि ? ॥ ३२७ ॥

वायबुद्धि =वाया बुद्धी, विवंचना

तरी कोण गा ते तूंतें | पावोनि न येती माघौते |
हें विश्वतोमुखा मातें | बुझावीं जी ॥ ३२८ ॥

बुझावीं=उमजेल असे सांगावे

इये आक्षेपीं अर्जुनाच्या | तो शिरोमणि सर्वज्ञांचा |
तोषला बोध शिष्याचा | देखोनियां ॥ ३२९ ॥

मग म्हणे गा महामती | मातें पावोनि न येती पुढती |
ते भिन्नाभिन्न रिती | आहाती दोनी ॥ ३३० ॥

जैं विवेकें खोलें पाहिजे | तरी मी तेचि ते सहजें |
ना आहाचवाहाच तरी दुजे | ऐसेही गमती ॥ ३३१ ॥

आहाचवाहाच=वरवर पाहता

जैसे पाणियावरी वेगळ | तळपतां दिसती कल्लोळ |
एऱ्हवीं तरी निखिळ | पाणीचि तें ॥ ३३२ ॥

कां सुवर्णाहुनि आनें | लेणीं गमती भिन्नें |
मग पाहिजे तंव सोनें | आघवेंचि तें ॥ ३३३ ॥

तैसें ज्ञानाचिये दिठी | मजसीं अभिन्नचि ते किरीटी |
येर भिन्नपण तें उठी | अज्ञानास्तव ॥ ३३४ ॥

आणि साचोकारेनि वस्तुविचारें | कैचें मज एकासि दुसरें |
भिन्नाभिन्नव्यवहारें | उमसिजेल ॥ ३३५ ॥

साचोकारेनि =नीटपाहता  वस्तुविचारें=आत्मवस्तू
उमसिजेल=सांगणे, उघड करणे

आघवेंचि आकाश सूनि पोटीं | बिंबचि जैं आते खोटी |
तैं प्रतिबिंब कें उठी | कें रश्मि शिरे ? ॥ ३३६ ॥

सूनि=घालणे, शिरणे   खोटी=सर्व गोळा करून ठेवते

कां कल्पांतींचिया पाणिया | काय वोत भरिती धनंजया ? |
म्हणौनि कैंचें अंश अविक्रिया | एका मज ॥ ३३७ ॥

वोत=ओघ (इतर) अविक्रिया=अविकारी ,न बदलणारा

परी ओघाचेनि मेळें | पाणी उजू परी वांकुडें जालें |
रवी दुजेपण आलें | तोयबगें ॥ ३३८ ॥

व्योम चौफळें कीं वाटोळें | हें ऐसें कायिसयाही मिळे |
परी घटमठीं वेंटाळें | तैसेंही आथी ॥ ३३९ ॥

व्योम=अवकाश कायिसयाही=असे काही असते का (या अर्थी )

हां गा निद्रेचेनि आधारें | काय एकलेनि जग न भरे ? |
स्वप्नींचेनि जैं अवतरे | रायपणें ॥ ३४० ॥

रायपणें=राजा होणे

कां मिनलेनि किडाळें | वानिभेदासि ये सोळें |
तैसा स्वमाये वेंटाळें | शुद्ध जैं मी ॥ ३४१ ॥

किडाळें =हिणकस वानिभेदासि=कस   सोळें=सोने

तैं अज्ञान एक रूढे | तेणें कोऽहं विकल्पाचें मांडे |
मग विवरूनि कीजे फुडें | देहो मी ऐसें ॥ ३४२ ॥


ममैवांशो जीवलोके जीवभूतः सनातनः।
मनःषष्ठानीन्द्रियाणि प्रकृतिस्थानि कर्षति ॥ ७॥


ऐसें शरीराचि येवढें | जै आत्मज्ञान वेगळें पडे |
तैं माझा अंशु आवडे | थोडेपणें ॥ ३४३ ॥

मी शरीर आहे असे जीवाने मानणे ;आत्म ज्ञान लोपणे
आवडे=वाटे

समुद्र कां वायुवशें | तरंगाकार उल्लसें |
तो समुद्रांशु ऐसा दिसे | सानिवा जेवीं ॥ ३४४ ॥

सानिवा=लहानसा

तेवीं जडातें जीवविता | देहाहंता उपजविता |
मी जीव गमें पंडुसुता | जीवलोकीं ॥ ३४५ ॥

पैं जीवाचिया बोधा | गोचरु जो हा धांदा |
तो जीवलोक शब्दा | अभिप्रावो ॥ ३४६ ॥

अगा उपजणें निमणें | हें साचचि जे कां मानणें |
तो जीवलोकु मी म्हणे | संसारु हन ॥ ३४७ ॥

एवंविध जीवलोकीं | तूं मातें ऐसा अवलोकीं |
जैसा चंद्रु कां उदकीं | उदकातीत ॥ ३४८ ॥

पैं काश्मीराचा रवा | कुंकुमावरी पांडवा |
आणिका गमे लोहिवा | तो तरी नव्हे ॥ ३४९ ॥

काश्मीराचा रवा=स्फटिक   लोहिवा=लाल

तैसें अनादिपण न मोडे | माझें अक्रियत्व न खंडे |
परी कर्ता भोक्ता ऐसें आवडे | ते जाण गा भ्रांती ॥ ३५० ॥

किंबहुना आत्मा चोखटु | होऊनि प्रकृतीसी एकवटु |
बांधे प्रकृतिधर्माचा पाटु | आपणपयां ॥ ३५१ ॥

पाटु=राजपद

पैं मनादि साही इंद्रियें | श्रोत्रादि प्रकृतिकार्यें |
तियें माझीं म्हणौनि होये | व्यापारारूढ ॥ ३५२ ॥

जैसें स्वप्नीं परिव्राजें | आपणपयां आपण कुटुंब होईजे |
मग तयाचेनि धांविजे | मोहें सैरा ॥ ३५३ ॥

परिव्राजें=संन्यासी

तैसा आपलिया विस्मृती | आत्मा आपणचि प्रकृती- |
सारिखा गमोनि पुढती | तियेसीचि भजे ॥ ३५४ ॥

मनाच्या रथीं वळघे | श्रवणाचिया द्वारें निघे |
मग शब्दाचिया रिघे | रानामाजीं ॥ ३५५ ॥

तोचि प्रकृतीचा वागोरा | त्वचेचिया मोहरा |
आणि स्पर्शाचिया घोरा | वना जाय ॥ ३५६ ॥

वागोरा=लगाम  मोहरा=बाजूला मागे

कोणे एके अवसरीं | रिघोनि नेत्राच्या द्वारीं |
मग रूपाच्या डोंगरीं | सैरा हिंडे ॥ ३५७ ॥

कां रसनेचिया वाटा | निघोनि गा सुभटा |
रसाचा दरकुटा | भरोंचि लागे ॥ ३५८ ॥

दरकुटा=दरी

नातरी येणेंचि घ्राणें | जैं देहांशु करी निघणें |
मग गंधाची दारुणें | आडवें लंघी ॥ ३५९ ॥

आडवें=जंगल

ऐसेनि देहेंद्रियनायकें | धरूनि मन जवळिकें |
भोगिजती शब्दादिकें | विषयभरणें ॥ ३६० ॥


शरीरं यदवाप्नोति यच्चाप्युत्क्रामतीश्वरः।
गृहीत्वैतानि संयाति वायुर्गन्धानिवाशयात् ॥ ८॥


परी कर्ता भोक्ता ऐसें | हें जीवाचे तैंचि दिसे |
जैं शरीरीं कां पैसे | एकाधिये ॥ ३६१ ॥

पैसे=विस्तारतो प्रवेश करून

जैसा आथिला आणि विलासिया | तैंचि वोळखों ये धनंजया |
जैं राजसेव्या ठाया | वस्तीसि ये ॥ ३६२ ॥

आथिला=धनवान   राजसेव्या=प्रासाद

तैसा अहंकर्तृत्वाचा वाढु | कां विषयेंद्रियांचा धुमाडु |
हा जाणिजे तैं निवाडु | जैं देह पाविजे ॥ ३६३ ॥

धुमाडु=गडबड

अथवा शरीरातें सांडी | तऱ्ही इंद्रियांची तांडी |
हे आपणयांसवें काढी | घेऊनि जाय ॥ ३६४ ॥

तांडी=समुदाय

जैसा अपमानिला अतिथी | ने सुकृताची संपत्ति |
कां साइखडेयाची गती | सूत्रतंतू ॥ ३६५ ॥

सुकृताची=पुण्याची  साइखडेयाची=कळसूत्री बाहुल्या

नाना मावळतेनि तपनें | नेइजेती लोकांचीं दर्शनें |
हें असो द्रुती पवनें | नेईजे जैसी ॥ ३६६ ॥

तपनें=सूर्य   दर्शनें =पाहणे  द्रुती=गंध

तेवीं मनःषष्ठां ययां | इंद्रियांतें धनंजया |
देहराजु ने देहा- | पासूनि गेला ॥ ३६७ ॥

by dr. vikrant tikone

=***********************  ***************************