ज्ञानेश्वरी अध्याय ६ ओव्या १६३ ते २००

ज्ञानेश्वरी. अध्याय सहावा

     शुचौ देशे प्रतिष्ठाप्य स्थिरमासनमात्मनः।
     नात्युच्छ्रितं नातिनीचं चैलाजिनकुशोत्तरम् ॥ ११ ॥

तरी विशेषे आतांचि बोलिजेल, परि तें अनुभवें उपेगा जाईल।
म्हणौनि तैसें एक लागेल, स्थान पहावें ॥ १६३ ॥

जेथ आराणुकेचेनि कोडें, बैसलिया उठों नावडे।
वैराग्यासी दुणीव चढे, देखलिया जें ॥ १६४ ॥

आराणुकेचेनि=समाधान  कोडें =कौतुके  दुणीव=दुणावणे

जो संती वसविला ठावो, संतोषासि सावावो।
मना होय उत्सावो, धैर्याचा ॥ १६५ ॥

सावावो=सहायक

अभ्यासुचि आपणयातें करी , हृदयातें अनुभव वरि।
ऐसी रम्यपणाची थोरी, अखंड जेथ ॥ १६६ ॥

जया आड जातां पार्था, तपश्चर्या मनोरथा।
पाखांडियाही आस्था, समूळ होय ॥ १६७ ॥

पाखांडियाही=नास्तिक  

स्वभावें वाटे येतां, जरी वरपडा जाहला अवचितां।
तरी सकामुही परि माघौता, निघों विसरे ॥ १६८ ॥

वरपडा=प्राप्त

ऐसेनि न राहतयातें राहावी, भ्रमतयातें बैसवी।
थापटुनि चेववी, विरक्तीतें ॥ १६९ ॥

राहतयातें=राहणारा   भ्रमतयातें=भटकणारा      चेववी=उठवी

हें राज्य वर सांडिजे, मग निवांता एथेंचि असिजे।
ऐसे शृंगारियांहि उपजे, देखतखेंवो ॥ १७० ॥  

शृंगारियांहि=विलासी

जें येणें मानें बरवंट, आणि तैसेच अतिचोखट।
जेथ अधिष्ठान प्रगट, डोळां दिसे ॥ १७१ ॥

बरवंट =उत्तम अधिष्ठान=ब्रह्म

आणिकही एक पहावें, साधकीं वसतें होआवें।
आणि जनाचेनि पायरवें, रुळेचिना ॥ १७२ ॥

पायरवें=पदरव,वर्दळ   रुळेचिना=रूळणे

जेथ अमृताचेनि पाडें, मुळेहीसकट गोडें ।
जोडती दाटें झाडें, सदा फळतीं ॥ १७३ ॥

पाउला पाउला उदकें, वर्षाकाळेंही अतिचोखें।
निर्झरें का विशेखें, सुलभें जेथ ॥ १७४ ॥

हा आतपुही अळुमाळु, जाणिजे तरी शीतळु।
पवन अति निश्चळु, मंद झुळके ॥ १७५ ॥

आतपुही=ऊन

बहुत करुनि निःशद्ब, दाट न रिगे श्वापद।
शुक हन षट्पद, तेउतें नाहीं ॥ १७६ ॥

शुक =पोपट षट्पद=भुंगे

पाणिलगें हंसें, दोनी चारी सारसें।
कवणें एके वेळे बैसे, तरी कोकिळही हो ॥ १७७ ॥

निरंतर नाही, तरी आलीं गेलीं कांहीं।
होतु कां मयुरेंही, आम्ही ना न म्हणों ॥ १७८ ॥

परि आवश्यक पांडवा, ऐसा ठावो जोडावा।
तेथ निगूढ मठ होआवा, कां शिवालय ॥ १७९ ॥

दोहींमाजी आवडे तें, जें मानलें होय चित्तें।
बहुतकरुनि एकांते, बैसिजे गा ॥ १८० ॥

म्हणोनि तैसें ते जाणावें, मन राहातें पाहावें।
राहेल तेथ रचावें, आसन ऐसें।। १८१ ॥

वरि चोखट मृगसेवडी, माजी धूतवस्त्राची घडी।
तळवटीं अमोडी, कुशांकुर ॥ १८२ ॥

मृगसेवडी=मृगाजिन  अमोडी= साग्र,संपूर्ण

सकोमळ सरिसे, सुबध्द राहती आपैसे।
एकें पाडें तैसें, वोजा घाली ॥ १८३ ॥
एकें पाडें =एका पातळीत वोजा=योग्य

परि सावियाचि उंच होईल, तरी आंग हन डोलेल।
नीच तरी पावेल, भूमिदोषु ॥ १८४ ॥

म्हणौनि तैसें न करावें, समभावें धरावें।
हें बहु असो होआवें, आसन ऐसें ॥ १८५ ॥

     तत्रैकाग्नं मनः कृत्वा यतचित्तेद्रियक्रियः।
     उपविश्यासने युञ्ज्याद योगमात्मविशुध्दये ॥ १२ ॥

मग तेथ आपण, एकाग्र अंतःकरण।
करुनि सद्गुरुस्मरण, अनुभविजे ॥ १८६ ॥

तैसें स्मरतेनि आदरें, सबाह्य सात्विकें भरे।
जंव काठिणपण विरे, अहंभावाचे ॥ १८७ ॥

विषयांचा विसरु पडे, इंद्रियांची कसमस मोडे।
मनाची घडी घडे, हृदयामाजीं ॥ १८८ ॥

कसमस=अस्थिरता

ऐसें ऐक्य हें सहजें, फावें तंव राहिजे।
मग तेणेंचि बोधें बैसिजे, आसनावरी ॥ १८९ ॥

आतां आंगाते आंग करी, पवनातें पवनु धरी।
ऐसी अनुभवाची उजरी, होंचि लागे ॥ १९० ॥

प्रवृत्ती माघौति मोहरे, समाधि ऐलाडि उतरे।
आघवें अभ्यासु सरे, बैसतखेंवो ॥ १९१ ॥

मोहरे =वळणे  ऐलाडि=ऐलतीरी बैसतखेंवो=बसता क्षणी

मुद्रेची प्रौढी ऐशी, तेचि सांगिजेल आतां परियेसीं ।
तरी उरु या जघनासी, जडोनि घालीं ॥ १९२ ॥

उरु =मांडी    जघनासी=पोटरी

चरणतळें देव्हडी, आधारद्रुमाचा बुडीं।
सुघटितें गाढीं, संचरीं पां ॥ १९३ ॥

देव्हडी=वाकडे  आधारद्रुमाचा=आधार चक्र

सव्य तो तळीं ठेविजे, तेणें सिवणीमध्यु पीडिजे।
वरी बैसे तो सहजें, वामचरणु ॥ १९४ ॥

सिवणी=शिवण  सव्य=उजवा   वामचरणु=डावा पाय

गुद मेंढ्राआंतौति, चारी अंगुळें निगुतीं ।
तेथ सार्ध सार्ध प्रांती, सांडुनियां ॥ १९५ ॥

मेंढ्रा=लिंग आंतौति=मधील

सार्ध =दीड बोटाचा भाग   

माजि अंगुळ एक निगे, तेथ टांचेचेनि उत्तराभागें।
नेहेटिजे वरि आंगें, पेललेनि ॥ १९६ ॥

नेहेटिजे=रोवणे

उचलिले कां नेणिजे, तैसें पृष्ठांत उचलिजे।
गुल्फद्वय धरिजे, तेणेंचि मानें ॥ १९७ ॥

पृष्ठांत=   गुल्फद्वय=दोन्ही घोटे

मग शरीर संचु पार्था, अशेषुही सर्वथा।
पार्ष्णीचा माथा, स्वयंभु होय ॥ १९८ ॥

पार्ष्णीचा= टाचेचा

अर्जुना हें जाण, मूळबंधाचें लक्षण ।
वज्रासन गौण, नाम यासी ॥ १९९ ॥

ऐसी आधारीं मुद्रा पडे, आणि आधींचा मार्गु मोडे।
तेथ अपानु आंतलीकडे , वोहोंटो लागे ॥ २००॥

आधींचा=खालचा  आंतली=आतील  वोहोंटो=ओह्टने